Autour moi, la déluge

Vorige wee werd ik goed herinnerd aan mijn oude leventje in Nederland. Want laten we wel wezen, dat is ver verwijderd van wat ik hier aan het doen ben.

De week nadat mijn ouders hier waren heb ik geklust aan een muur bij de werkplaats van Mario. Daarna heb ik wat vakantiedagen opgenomen om nog bij te komen van het bezoek van mijn ouders. Daarop volgend het weekend van Allerheiligen; vier dagen vrij om ons te vermaken. Ana Marija (geen vrijwillger maar een au-pair die we kennen van de franse les), Uma, Mario en ik namen onze kleine 205 (nog steeds de meest geziene auto hier) en togen naar Perpignan. De laatste echte stad voor de spaanse grens heeft een slechte reputatie, als zijnde lelijk en grof. Wij vonden het kleine centrum van de hoofdstad van noordelijk Catalania echter bekoorlijk en het cynische gevoel voor humor van haar inwoners verfrissend in vergelijking met dat van de Fransen.
Goed, het is waar dat er verder verdomd weinig te zien is. We bezochten een groot fort in het midden van de stad, het kasteel van de koningen van Mallorca (geweldig, straks ook nog het paleis van de keizers van Ibiza?!). In de jeugdherberg werden we gewaarschuwd door de klerk dat het basic zou zijn, en dat was waar. Mais quand meme, on est des volontairs! Hier heb ik voor het eerst een Frans toilet moeten gebruiken, dat overigens in Italie bekend staat als een Turks toilet. Aangezien het een zondag was, hebben we het nachtleven van Perpignan niet kunnen verkennen, maar daar was ook weinig geestdrift voor - vroeg naar bed.
De maandag hebben we aanzienlijk meer gezien in de oude havenstad Collioure. Veel schilders schijnen hier hun heil te hebben gezocht, maanden wachtend tot de wolken en zon eindelijk samen die éné kleurencombinatie zouden vormen - verf drogend op het pallet. Heel charmant in ieder geval, we hebben natte voeten gehaald op de pier - er waren zelfs nog mensen aan het zwemmen. We hadden hoe dan ook veel geluk met het weer het weekend - de zomer is voorlopig nog niet voorbij (vanochtend ijs krabben met verzekeringskaart (is die ook nog ergens goed voor), dus ik overdrijf). Die avond zijn we doorgereden richting Port Vendres, en trouwe lezers zullen zich herinneren dat ik daar het feest van 14 juli heb meegemaakt. Verder is er overigens weinig te zien, hoewel ik als een echte hollander een echo in mijn buik voel als ik vissersnetten en kades zie, ladders in het water begroeid met smerige slijmerige wezens. Heerlijk.
In Port Vendres hadden we een klein ongelukje - Mario tankte gazoil in een auto voor essence (iemand met meer verstand van deze zaken kan mij de nederlandse namen onthullen). Nu schijnt het tegenovergesteld erger te zijn, maar we konden niet weg. We probeerden zelf de tank te legen (Ana Marija vertrouwde ons toe dat haar vrienden in Macedonie dit 'zo vaak' deden), maar bleken uiteindelijk toch een garagist nodig te hebben. Die heeft ons uiteindelijk uit de brand geholpen door de tank half te legen. We hebben de rest van de reis op een explosieve mix van essence en gazoil gemaakt.
Vooral de volgende dag was dat... interessant, omdat we redelijk zijn gaan klimmen met de auto. We verlieten de jeugdherberg en keerden terug naar Castres in een grote boog, waarbij we ten eerste het kasteel van Peyrepertuse (?) aandeden. Een geweldig katharenkasteel op een bergtop met een verbijsterend uitzicht. De klim ernaartoe was aangenaam op een dag met veel rijuren. Vervolgens doken we de provincie Ariège in om Mirepoix te bezoeken, met een lieflijke middeleeuwse marktplaats. Tot slot deden we kort nog even Castelnaudary aan, waar niets noemenswaardigs is. Een geslaagd weekend.

Vorige week begonnen we te werken op een dak van een huis in een dorpje hier in de buurt, Graulhet. We kunnen dus iedere avond terug naar Castres! We gaan een maand lang de dakpannen vervangen, en delen van het draaghout eronder die volledig dooregerot zijn. Het dak is een casse-gueule, wat in beschaafde taal wil zeggen dat je goed op je tellen moet passen. Ik zal er later wat fotos van gaan maken. Een nieuwe vrijwilliger is bij onze groep gekomen, een engelse jongen die Alex heet. Opgepast: britse humor! (So, Alex, what do you do? - Well, I'm eating a pear now, Mario), maar zeker sympathiek.

Dit weekend besloten we de zaterdagavond te gaan stappen in Toulouse. Twee auto's, acht mensen, chinees eten, cafeetje - en vervolgens een aantal mensen dat al naar huis wil! Aaaaargh! Micha en ik besloten de volgende keer de eerste trein terug te gaan nemen. We hebben ons in ieder geval goed vermaakt in een alternatief studentencafe. Over die rellen gesproken, ik sprak daar een meisje uit toulouse, dat zelfs minder wist van de rellen dan ik! We hebben er vanochtend tijdens de franse les uitgebreid over gepraat. Ik heb geen idee welke kant het opgaat, maar ik ben absoluut op een interessant moment in frankrijk aanwezig. Zelf heb ik altijd meer van de molotov cocktail dan van de gummy knuppel gehouden. Het vloeibare, het ongrijpbare, het licht ontflambare tegen het stugge en harde - oorlog der elementen haast, hoewel men zich niet in metaforen moet verliezen terwijl er mensen op straat dood gaan. Natuurlijk moet er een dialoog gezocht worden, maar anderzijds doet onze vriend Sarko daar ook weinig moeite voor. En neem van mij aan dat de franse politie geen lieverdjes zijn.

Deze week gaan we verder op ons dakkie, maar slechts drie dagen: volgende vrijdag herdenkt men hier iets van die andere gewelddadige tijd, de eerste wereldoorlog. We gaan gevieren (wie is nog niet helemaal zeker) naar Bordeaux, om een vriendin van Mario op te zoeken.

Rest mij nog jullie te vertellen hoe ik herinnerd werd aan mijn studententijd. IJdel als ik ben, googlede ik mijn eigen naam en vond een link naar een Wikipedia pagina (de voornaamste Internet encyclopedie, voor het volk, door het volk). Ik ben een literatuurreferentie voor hun artikel over comics! Heb ik dan toch mijn steentje bijgedragen aan de literatuurvorming over het beeldverhaal. Misschien meer steentjes in de toekomst?