Le plus se change, le plus....
Door: Bouwvakkerjoris
Blijf op de hoogte en volg Joris
18 December 2005 | Frankrijk, Castres
In negen maanden ontwikkelt een bolletje met een stip erin zich tot een krijsende beebie. Kan ik, in vergelijking daarmee, zeggen dat er de afgelopen zeven en een halve maand iets in mijn leven veranderd is?
Tuurlijk!
Dit zijn de dagen van de laatste keren. Laatste keer de afwas doen in onze gare machine. Laatste keer huis schoonmaken met een gore ouwe mop. Laatste dag werken. Laatste feest in la Ferme... Die laatste twee verdienen meer uitleg.
Afgelopen woensdag hebben we eindelijk ons dak in Graulhet af kunnen maken. Even zijn we bang geweest de ons werk niet af te krijgen voor Kerst, zodat ik mijn laatste chantier niet eens af zou hebben kunnen maken. Dat zou balen zijn geweest, vooral omdat we maar een paar dagen met goed weer nodig hadden om goed te kunnen knallen. Dat hebben we dinsdag en woensdag dus gedaan. Het was redelijk koud, maar we waren alledrie bizonder gemotiveerd om deze klus te klaren. Tillen en sjouwen met daktegels verwarmt het lichaam ook prima. Donderdag volgde de grote opruimingsdag. We hebben de steiger op het terras afgebroken en naar beneden getakeld, de twee lieren ontmandeld en tot slot het bouwvuilnis afgedaald. Twee ritten met onze Master waren nodig om alles af te voeren. De vrijdag was eigenlijk al geen werkdag meer - officieel wel, maar ik heb me de ochtend moeten wijden aan het maken van een inventaris van materialen die we terugbrachten uit Graulhet. Dat was frusterend in het Frans, vooral als je rare stukken gereedschap tegenkomt die je in het nederlands niet eens kent. De stemming was opgelaten de laatste dagen, iedereen leefde naar de vakantie en het eind van het werk toe. Micha heeft eindelijk besloten een beetje frans te leren - ons eerste gesprek ging ongeveer zo: 'Hey Micha, what are you doing?' 'Ey, ta gueule toi!' 'Tu parles francais?' 'Oui salope.' Goed, het is een begin. Het weekend daarvoor had ik met hem en Mario stevig doorgezakt - wij drieen, compleet verschillend hebben ons altijd goed vermaakt.
Gisteravond dan het laatste feest in la Ferme. Wat ken ik de afscheidsfeesten al goed hier - volgens de traditie maken we een t-shirt voor de vertrekkende vrijwilliger met al onze handafdrukken erop. Nu was ik die vertrekkende vrijwilliger, met als verschil dat ik ook een slip met handafdrukken gekregen heb. Alle vrijwilligers waren hier, mijn chef Dominique, mijn andere oude chef Vivien en allerhande kennissen van franse les of de Irish Pub. En dan zijn er echt de momenten dat je definitief afscheid neemt - mensen die morgen vertrekken voor kerst. En ja; ik ga proberen mensen terug te zien, te bezoeken, ze te laten bezoeken - maar eerlijkheid gebied me toe te geven dat je het merendeel nooit meer terug zult zien. Ik denk dat ik al eens geschreven heb dat het moeilijkste aan dit project het voortdurende ontmoeten en afscheid nemen is. Dat gevoel, maar dan nog eens versterkt - en zoveel andere gevoelens, maar dat gaat jullie ook niet allemaal aan. Mario, Uma en ik hebben tot diep in de nacht gepraat - het was al met al een mooi feest.
Inmiddels is lucht hier strakblauw en staat het ijs op de ramen. Joni Mitchell op de radio. We hebben gister de fotos vergeleken van mijn eerste weekend hier met nu. Dat is een eeuwigheid geleden. Ik heb veel zin terug te komen in Nederland; niet alleen om jullie allemaal terug te zien, maar zelfs naar kleine, dagelijkse dingen (zoals een complete garderobe - ey, een beetje ijdelheid zal ik nooit verliezen!), maar het is moeilijk afscheid te nemen van het leven in la Ferme. Verbaas jullie later niet als ik een traantje wegpink bij het doorbladeren van de fotos. Een ding waar ik in ieder geval al naar uit kan kijken, voor degenen die het nog niet weten, is dat ik in januari een weekje naar Italie ga, om Irene op te zoeken (en misschien ook Daniele). Wat, dachten jullie dat ik mezelf rust gun als ik weer terug ben?
Ik merk af en toe dat ik me zorgen maak over hoe het verder gaat met de andere vrijwilligers, dat ik de nieuwe haast advies wil geven - volslagen belachelijk natuurlijk. Ik moet me op mezelf richten. Ik heb een adresboek vol nummers en e-mailadressen door heel Europa. Ik kan vierhonderd keer opdrukken. Ik kan een dak dekken. De toekomst lacht me toe.
Bouwvakkerjoris, over en uit.
Tuurlijk!
Dit zijn de dagen van de laatste keren. Laatste keer de afwas doen in onze gare machine. Laatste keer huis schoonmaken met een gore ouwe mop. Laatste dag werken. Laatste feest in la Ferme... Die laatste twee verdienen meer uitleg.
Afgelopen woensdag hebben we eindelijk ons dak in Graulhet af kunnen maken. Even zijn we bang geweest de ons werk niet af te krijgen voor Kerst, zodat ik mijn laatste chantier niet eens af zou hebben kunnen maken. Dat zou balen zijn geweest, vooral omdat we maar een paar dagen met goed weer nodig hadden om goed te kunnen knallen. Dat hebben we dinsdag en woensdag dus gedaan. Het was redelijk koud, maar we waren alledrie bizonder gemotiveerd om deze klus te klaren. Tillen en sjouwen met daktegels verwarmt het lichaam ook prima. Donderdag volgde de grote opruimingsdag. We hebben de steiger op het terras afgebroken en naar beneden getakeld, de twee lieren ontmandeld en tot slot het bouwvuilnis afgedaald. Twee ritten met onze Master waren nodig om alles af te voeren. De vrijdag was eigenlijk al geen werkdag meer - officieel wel, maar ik heb me de ochtend moeten wijden aan het maken van een inventaris van materialen die we terugbrachten uit Graulhet. Dat was frusterend in het Frans, vooral als je rare stukken gereedschap tegenkomt die je in het nederlands niet eens kent. De stemming was opgelaten de laatste dagen, iedereen leefde naar de vakantie en het eind van het werk toe. Micha heeft eindelijk besloten een beetje frans te leren - ons eerste gesprek ging ongeveer zo: 'Hey Micha, what are you doing?' 'Ey, ta gueule toi!' 'Tu parles francais?' 'Oui salope.' Goed, het is een begin. Het weekend daarvoor had ik met hem en Mario stevig doorgezakt - wij drieen, compleet verschillend hebben ons altijd goed vermaakt.
Gisteravond dan het laatste feest in la Ferme. Wat ken ik de afscheidsfeesten al goed hier - volgens de traditie maken we een t-shirt voor de vertrekkende vrijwilliger met al onze handafdrukken erop. Nu was ik die vertrekkende vrijwilliger, met als verschil dat ik ook een slip met handafdrukken gekregen heb. Alle vrijwilligers waren hier, mijn chef Dominique, mijn andere oude chef Vivien en allerhande kennissen van franse les of de Irish Pub. En dan zijn er echt de momenten dat je definitief afscheid neemt - mensen die morgen vertrekken voor kerst. En ja; ik ga proberen mensen terug te zien, te bezoeken, ze te laten bezoeken - maar eerlijkheid gebied me toe te geven dat je het merendeel nooit meer terug zult zien. Ik denk dat ik al eens geschreven heb dat het moeilijkste aan dit project het voortdurende ontmoeten en afscheid nemen is. Dat gevoel, maar dan nog eens versterkt - en zoveel andere gevoelens, maar dat gaat jullie ook niet allemaal aan. Mario, Uma en ik hebben tot diep in de nacht gepraat - het was al met al een mooi feest.
Inmiddels is lucht hier strakblauw en staat het ijs op de ramen. Joni Mitchell op de radio. We hebben gister de fotos vergeleken van mijn eerste weekend hier met nu. Dat is een eeuwigheid geleden. Ik heb veel zin terug te komen in Nederland; niet alleen om jullie allemaal terug te zien, maar zelfs naar kleine, dagelijkse dingen (zoals een complete garderobe - ey, een beetje ijdelheid zal ik nooit verliezen!), maar het is moeilijk afscheid te nemen van het leven in la Ferme. Verbaas jullie later niet als ik een traantje wegpink bij het doorbladeren van de fotos. Een ding waar ik in ieder geval al naar uit kan kijken, voor degenen die het nog niet weten, is dat ik in januari een weekje naar Italie ga, om Irene op te zoeken (en misschien ook Daniele). Wat, dachten jullie dat ik mezelf rust gun als ik weer terug ben?
Ik merk af en toe dat ik me zorgen maak over hoe het verder gaat met de andere vrijwilligers, dat ik de nieuwe haast advies wil geven - volslagen belachelijk natuurlijk. Ik moet me op mezelf richten. Ik heb een adresboek vol nummers en e-mailadressen door heel Europa. Ik kan vierhonderd keer opdrukken. Ik kan een dak dekken. De toekomst lacht me toe.
Bouwvakkerjoris, over en uit.
-
18 December 2005 - 12:54
Gerbrand:
Welkom terug in Nederland! -
18 December 2005 - 14:13
Jeroen:
Ja Joris, na jezelf een half jaar vrijwillig (gewillig?) ingezet te hebben gaat je leven gewoon weer door. Nu met de verrijking die dit avontuur ongetwijfeld bij je heeft gebracht.
Maar nu een stap terug naar de harde realiteit: kleed je warm aan en bind je schaatsen alvast maar onder ;) -
19 December 2005 - 12:00
Jan:
Een waardige epiloog van een voor jou zeker gedenkwaardige periode.
We zullen een ander terugzien dan de Joris die we hebben uitgezwaaid.
We zien uit naar je terugkeer.
Partir c'est mourir un peu, maar hier begint een nieuw leven met bouwstenen die je o.a. bij les compagnons batisseur hebt opgedaan. -
19 December 2005 - 12:50
Stephanie:
Wat fijn dat je nog goed nederlands kunt schrijven,we hebben je aonturen met plezier gevolgd, goede thuisreis en welkom terug in ons koude landje.
stephanie -
19 December 2005 - 13:14
Laurens:
Nou, Joris, ben benieuwd hoe breed je nu bent en of je in het Stichtse nachtleven nu echt de womaniser kan uithangen. Ik heb ondertussen ook wel weer het een en ander te vertellen, maar dat bewaar ik wel tot je terug bent.
A tout a l'heure!!! -
19 December 2005 - 19:38
De_kikker:
zie je donderdag mate, de parties heb ik al uitgezocht!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
