Un dos (et cul) de bois

Dit is de derde keer dat ik dit bericht typ, want deze site heeft het met een of ander nieuw systeem al drie keer opgegeten. Jantoeternuitje!

Zittend in een jeugdcentrum in Castres bedenk ik wat er allemaal te vertellen valt over de afgelopen twee en een halve week. Niet verdomd veel, eigenlijk. Wat uiteraard niet wil zeggen dat het saai was - verre van. Het weekend dat we naar bordeaux zouden gaan, hadden we helaas maar een auto die ook nog eens restricties heeft tot aan Toulouse. Dat zal zo blijven, dus we zijn als vrijwilligers nogal geimmobiliseerd. Dan regende het ook nog eens het weekend, dus we hebben vooral binnengezeten en creatief uit onze neus gegeten.

We zijn nog steeds aan de slag op het dak in Graulhet. De werkweek telt slechts vier dagen, de maandag is nog steeds vrij. We zijn bezig alle oude dakpannen op te lichten, alsmede een gedeelte van het draaghout. Dit vervangen we vervolgens met nieuwe. Vooral met de logistiek verliezen we veel tijd. Alle materialen en benodigdheden moeten namelijk vanaf de straat met een lier het terras op worden gehezen. Op dit terras staat een steiger, met daaraan een tweede lier het dak op takelt. Vooral als er beton moet worden gemaakt (op straat in de molen) is het niet ideaal alle emmers aldus omhoog te brengen. Het beton kàn ook op het terras gemaakt worden, maar dan moet het in een kruiwagen met een schop gemengd worden, en ik kan jullie verzekeren dat dit zwaar is (hoewel Domi me verzekerde dat dit vroegah altijd zo gedaan werd).

Het werk op het dak is sowieso zwaar. Op Sylvanes stonden we niet altijd op het dak, maar hier ben je er altijd, zoekend naar je balans. Er moet veel getild en verplaatst worden. Het voorlopige hoogtepunt was vorige week donderdag, toen we een eigengmaakte betonnen plak op de schoorsteen moesten plaatsen. Te zwaar voor de lier, dus mochten de vrijwilligers het monsterlijke ding de trap op sjouwen. Nu is de eigenaar van het huis er nooit aan toegekomen het licht te fixn (hij woont er echter wel), dus moesten we twee lange, donkere trappen op, alvorens ook nog eens de plaat het dak en de schoorsteen op te brengen. Dat voel je in de rug. Nu moet ik zeggen dat ik aan kracht gewonnen heb in de tijd hier - mijn gewicht is inmiddels stabiel boven de 80.

Ook met het weer verliezen we de nodige tijd. Twee weken geleden konden we twee dagen al niet werken omdat het regende. We blijven dan hier voor kleine klusjes of rijden materialen af en aan naar Graulhet (een 40 min van hier). Nu is het mooi helder weer, maar ook nachtvorst, zodat het dak pas na tien uur veilig genoeg is. Bovendien was het vandaag best koud om te werken op het dak. Gelukkig is de typische Tarn wind nog niet opgestoken.

Vorig weekend hebben we donderdag- en vrijdagavond feest gevierd (normaal). De zondag hebben we een natuurwandeling gemaakt in de Grand Canyon van Frankrijk, de Sidobre. Daarna hebben we allemaal gegeten bij de enige vrijwilliger in het gehucht Burlats (naast Castres), alwaar ik tot Mario's verbijstering mijn specialiteit klaar heb gemaakt: pasta met spinazie-mosterdsaus. Ach, het leven is mooi als met geitenkaas met noten en honing eet. Dit weekend veel mensen die op bezoek komen, oude bekenden, gekkenhuis. Meer hierover... later!

Wil ik dit weblog tot slot nog even misbruiken om jullie erop te wijzen dat zaterdag as de consumptievrije dag is. Dat houdt in dat we gaan proberen een dag geen inkopen te doen, nergens. Fuck kapitalisme! Dood aan de maatschappij!!!! RRAAAAAAAHHHH!!!!!!
Maar serieus - het kan geen kwaad, lieve kijkbuiskinderen. Groeten en kusjes,

Joris