La fatigue comme façon de guerre

Goed, zoals ik al gezegd had zou het even duren voordat ik een nieuw bericht kon plaatsen. Sylvanes was even druk als ik me vantevoren had voorgesteld; lange dagen werk, daarna eten, daarna slapen. Dit keer was het weer echter een stuk slechter - een gure enkelslaande wind en hollandse regen (continu als een storing op je beeldbuis) verboden ons op het dak te werken. Aldus bleven we binnen - legden we een eikenhouten parket (op kif/kif de breedten verschillen voor een nostalgisch effect), ik heb geholpen een timmermansmeesterlijke trap te installeren en verder vooral gesjouwd en bomen ontschorst - werk om de tijd te vullen terwijl we het dak niet op konden. Dagen waarna de gebruikelijke opdrukoefeningen niet meer nodig waren, in ieder geval.

Maar wat viel er gastronomisch te beleven in mijn favoriete Averyron dorpje? Wel, op de heenweg reden we per ongeluk/expres een fazant dood. Een collega van ons reed een maand daarvoor gelijkerwijs een klein everzwijn dood, dat hij vervolgens in de vriezer bewaarde. Micha (DE kok) en ik hebben de fazant klaargemaakt voor consumptie. Hoe lastig de veren uit te trekken zonder de huid te scheuren... Uiteraard vonden we onderweg nog een paar kilo paddestoelen toen mijn animateur stopte om te plassen - als de oorlog uitbreekt, blijf ik bij hem de buurt. Dit alles resulteerde in een wild feestmaal de eerste dinsdag. De andere dagen waren ook niet slecht, met het voedsel als altijd bereid door het restaurant in de abdij in het dorp in de provincie in het land in... Met een halve kilo vlees per dag werd ons verlaagde proteine nivo (te wijten aan een vrijwel vegetarisch dieet) weer op peil gebracht.

Drie oude bekende collega's van de eerste drie maanden in Sylvanes heb ik weer terug gezien, en dat was tof..? gaaf? of hoe de jeugd dat tegenwoordig ook mag vuilbekken. Daarnaast waren er twee nieuwe collega's; menuisiers in opleiding. Zij blijven de winter met zn 2en alleen in Sylvanes - dat lijkt mij toch minder aantrekkelijk. Nu was er een grote groep om je te vermaken op de avonden - maar het dorp zal in de winter al meer afgesneden zijn, en met enkel twee (en vader Gouzes!) doet het ergste vrezen. Hoe dan ook, voor ons waren het enkel twee weken, en twee weken die me redelijk opbraken. Het eerste weekend hebben we dan ook eigenlijk niet ondernomen, genoten van de rust en ons lichaam laten uitzakken op eeuwig zachte kussens.

Het tweede weekend (het vorige) heeft me aanzienlijk minder kans gegeven uit te rusten - en dat is goed! Mijn ouders kwamen met mijn tante en oom op bezoek op de vrijdagavond. Met hen at ik voor het eerst in een echt restaurant in frankrijk - en dan val je toch door de spreekwoordelijke mand (overal strooien striemen) met je mondje frans, maar geen notie van het culinaire vocabulaire. Maar is dit belangrijk? Naaah, het was geweldig om de familie weer terug te zien. Zaterdag bezochten we de markt van Castres, Albi en Lautrec (wederom goed gegeten). Zondag bezochten we Sylvanes, waar mijn ouders de welhaast mythische vader Gouzes de hand geschud hebben (voor mij is het een vaderlijke knuffel). Daarna aten we veertien man sterk in het huis van de vrijwilligers, ons gezelschap aangevuld met vrijwilligers en kennissen. De maandag zijn we gevijven naar Toulouse gegaan, en die avond liet ik hen daar achter en keerde ik terug. Ik denk dat mijn ouders een goed beeld gekregen hebben van mijn leven hier, en voor een uitgebreider verslag van deze dagen verwijs ik jullie naar de toekomst (een heuse cliffhanger op bouwvakkerjoris!) wanneer zij de rol van gastschrijver (hopelijk snel en getrouw) op zich zullen nemen.

Deze week hebben we twee dagen gewerkt met Mario om een muur te bouwen bij zijn atelier. Dat dden we met van die grote grijze bakstenen die ongetwijfeld een nederlandse namen hebben, maar hier bekend zijn als parpaings. Mario en ik hebben een werkelijk kromme muur neergezet, na veel advies van Dominique en voelden ons incapabel. Gelukkig kan ik inmiddels hierom lachen - ook mijn rechterhand zal altijd nog een beetje links blijven. Vervolgens heb ik de donderdag en vrijdag vrij genomen omdat ik nog twee dagen vakantie had en dit de laatste kans was deze dagen op te nemen. Vanaf maandag ben ik namelijk geen vrijwilliger meer voor de EU, maar voor Compagnons Batisseurs. Dit verandert niets aan mijn project, logement en werk, enkel adminstratief en vakantietatief dus. Ik ben goed bijgekomen, uiteraard wel gaan hardlopen. Dit laatste was een schitterende ervaring; tegen een muur van wind over de weilanden, rukte zij bijna de kettingen van mijn nek, hield ze me een half uur tegen heen en gunde ze me een kwartier op de terugweg.

Dit weekend zal vier dagen kennen vanwege allerheiligen. We zijn druk in de weer genoeg auto's te regelen om we te kunnen gaan - wellicht in de richting van Perpignan. Vanavond is er dan ook een afscheidsfeest voor Ela. Over al dit, en meer gaan jullie uiteraard meer horen in de nabije toekomst.

BisouXXX!!