Des avontures d'echauffaudage

Inmiddels al drie weken in Frankrijk - en de tijd gaat erg snel. Het lijkt alweer erg lang geleden dat ik in Nederland was, en dat komt vooral omdat we hier vrij ondernemend zijn; ook deze week weer.
Het werk begint al vertrouwd te raken - nog even en ik ben ook een echt steigeraapje. Mijn favoriete onderdelen zijn boren, hameren (waarvoor geen freudiaanse verklaringen aub) en dingen slopen met een koevoet. Zandstralen en hout behandelen met Produit X (Xylofeen) vind ik zelf minder omdat je er een pak voor aanmoet - en ik wil bijkleuren! Ook interessant: Toen er een zwoele middagwind opstak, voelde ik deze langs een plek strijken waar ik dat nog niet eerder gevoeld had: ik had een bouwvakkerscollectebus! Gelukkig was het geen volle...
Ik leef in een behoorlijk versplinterd sociaal netwerk met een komen en gaan van mensen. Er zijn vijf vrijwilligers voor ons project. Daarvan zijn Ivars en ik de enige EVSers die voor langere tijd blijven. Thomas, Martin en Irene vertrekken als dit project (mid-juli) is afgelopen. De organisatie heeft twee appartementen in Castres, waar wij in de weekenden wonen met vrijwilligers van weer andere projecten. Ivars, Irene en ik wonen samen met de Montse, die mij het ware Spaanse temperament heeft getoond :) Dzaarnaast zijn er vrijwilligers die een eigen appartement of andere behuizing hebben bij hun project, en ook bij ons de deur platlopen. Zaterdagavond was er een afscheidsfeest van een andere vrijwilligster in ons appartement, waar de hele internationale gemeenschap in Castres op afkwam, plus een aantal locals. Bovendien spreken we op de franse les op maandagochtend weer andere buitenlandse studenten en expats. Je leeft dus voortdurend in een wisselend gezelschap, en dat bevalt me erg goed. De babelse spraakverwarring slaat hard toe (vier talen in een zin), maar daar leer je alleen maar van.
Voor het feest ziujhn wij (de vrijwilligers van Sylvanes) in Toulouse geweest, waar ik absoluut vaker ga terugkeren. De stad is jong en bruist, en de nieuwbouw is niet zo spuuglelijk als bijvoorbeeld Marseille. Ik heb mijn eerste Franse boeken gekocht (Camus en Sartre) om ook mijn leesnivo te verbeteren (nadat ik de nieuwste van Eco uitheb). De ochtend na het feest hebben Ela (een Roemeense van een ander project, erg aardig), Mario (een bizonder sympa, pas gearriveerde Italiaan, weer ander project), Tomasz en ik de auto naar Sidobre gepakt. Dat is een natuurgebied met enorme keien, waar Tomasz en ik als echte uitslovers op hebben rondgeklommen.
Zoals ik zei, de tijd gaat snel als je zoveel doet. En voorlopig gaat dat niet minder worden - the best is yet to come!