Avec du mal au pousse, mais bonheur au coeur

Dag dames en heren, jongens en meisjes!
Vorige week hebben micha, dita, ruben en ik een zogenaamde chantier famiale gedaan, wat inhoudt dat we een huis hebben opgeknapt voor een familie met moeilijkheden. In dit geval was het een moeder de samenleeft met haar gehandicapte zoon. Het dak van haar huis was verrot, er is veel water binnen gedrongen en de badkamer was door krakers eerder gesloopt. Dus wij hebben een mooi zinken afdakje gemaakt, een aantal dakpannen vervangen, een gedeelte van de lambrizering in het plafond vervangen en geschilderd, en nieuwe tegels in de badkamer geplaatst. Zo geschreven, zo gedaan - niet helemaal. Het stonk enorm in het huis en de vrouw zat ons voortdurend op de vingers te kijken en commentaar te geven. Niet kwaadwillend, wel irritant. Ze was de hele week al frans aan het lullen tegen Micha, nota bene de enige van ons die geen frans spreekt - en zich het meeste aan haar irriteerde! - en probeerde hem op de laatste dag een zoen op de wang te geven! Onze arme Est... we hebben de rest van de dag gelachen. Het werk was in ieder geval leerzaam en zeker bruikbaar voor later (bij terugkomst ben ik beschikbaar voor 15 euro per uur). Positief was ook dat we vlak bij Castres zaten en dus iedere dag teruggingen naar ons eigen appartement. Zo konden we donderdagavond het wekelijkse concert in de Irish Pub zien - en dat was absoluut de moeite waard.
Ook de vrijdagavond een bescheiden feest voor het afscheid van Ruben op de zaterdagochtend. De zaterdagavond zijn oud-vrijwilligers Martin en Laia langsgekomen en hebben we een grote bbq avond gehouden. Supergaaf, ook al moesten we een of andere dronken pannenkoek terughalen die dacht er met een bus van de Compagnons vandoor te kunnen gaan. Het was iemand die in een reinsertie project werkt voor onze organisatie... Nooit een normale avond voor de vrijwilligers!!
Zondag was alweer het vertrek van Dita. Ze moest haar vriend ophalen in Carcassonne, om met hem door te liften naar Zwitserland. Terka, Uma, Micha en ik wilden ook wel naar Carca - echter, onze auto was in panne. Wederom stonden we met de duim langs de kant van de weg, en wederom zijn we op deze manier veilig op onze bestemming aangekomen. Weliswaar zat ik met een oud-rallyrijder in de auto die bergweggetjes met 100km/u pakte waar je vijftig mag, maar dat mocht de pret niet drukken. Carca kende ik al een beetje, maar het blijft een indrukwekkende plek om te zien. Na Dita te hebben achtergelaten zijn we op de terugweg aardig natgeregend, dit zullen we echter risico van het vak noemen. Zondagavond kwam er alweer een nieuwe vrijwilliger, een Rus genaamd Alexi - maar we mogen Aljosja zeggen - voor één maand. Aardige kerel.
Morgen gaan we de steigers afbreken in Lacaz voor een weekje, dus ik ben weer zeven dagen volledig van de buitenwereld afgesloten. Niet getreurd, spreek jullie snel!!! Kusjes!