Transition

Op veler verzoek een verhaal van jullie enige echte buitenlandcorrespondent: Jaurice. Ik heb zojuist mijn eerste echte overgangsweek meegemaakt. Vorig weekend zat ik op drie maanden, de helft van mijn project. Een ijkpunt, en toevalligerwijs ook het moment dat ons werk aan de kerk is opgehouden. We waren nog niet helemaal klaar; vooral aan het binnenwerk moet nog veel gebeuren - maar in augustus wordt hier niet gewerkt. Misschien ga ik er in oktober nog twee weken werken. Er was een grandioos afscheidsweekend; twee dagen feest georganiseerd door vader Gouzes, de priester die Sylvanes bestiert en ook de kerk daarnaartoe heeft gehaald. Voor meer informatie over dit onderwerp, kijk bij de fotos. Nu moeten jullie weten dat vader Gouzes een hele 'vrije' priester is - hij drinkt ons allemaal onder tafel en gaat niet als eerste naar bed. We hebben veel met hem (en ook een beetje om hem) gelachen. Zaterdag kwam de hele (kleine) gemeenschap van Sylvanes en iedereen die betrokken was bij de bouw van de kerk de heropening bezoeken. Die avond vierden wij feest met onze bouwploeg - een grote maaltijd, samen muziek maken, het gebruikelijke werk eigenlijk.
Zondagochtend ben ik voor het eerst in mijn leven naar een mis geweest, die deels voor ons gehouden werd - Gouzes had het onder andere over de jonge vrijwilligers uit les Pays-Bas. Een hele eer, desalniettemin heb ik verzaakt het vlees van het heilige lam tot mij te nemen. De mis vond overigens plaats in de magnifieke abdij van Sylvanes, een enorme toeristische trekpleister en een ander geesteskind van vader Gouzes. Daarop volgde een groots banket met Russische volksmuziek, waar ik voor het eerst gebraden everzwijn heb gegeten. Het leek een dorpsfeest uit Asterix en Obelix, waar iedereen samen aanschuift en feest viert. Daarop aansluitend was er dan weer een concert van zigeuners bij de abdij - en ook daar hebben we ons goed vermaakt, en zelfs de voetjes van de vloer gebracht. Een fantastisch weekend kortom, als afsuiting van drie fantastische maanden werk. Ik heb veel praktische dingen geleerd (hoewel ik nog steeds een kluns ben), maar ook veel levenswijsheid opgedaan. Het leven gaat snel hier, en ik heb het geabsorbeerd als een Spongebob Squarepants, vol van ervaringen en bol van belevenissen.
Hoe dan ook, na iedere fantastische tijd is er een maandag om stevig te janken. Irene en Daniele zijn vertrokken naar Italie. Ivars is met ze meegegaan, hij bleef de rest van de week in Castres en heeft ons gisteravond verlaten. Ook twee vriendinnen van Ivars die hier twee weken waren (je ziet ze op de foto’s), zijn weg. Al onze 'professionele' collega’s (zes) namen hun welverdiende vakantie. Deze week resteerden dus Dominique (mijn begeleider), Slavo, ik en twee passanten om te helpen. We hebben enkele laatste klussen verricht om de werkplaats op te ruimen en de kerk weer bewoonbaar te maken (voor de heilige geest). Het werk was veel rustiger en relaxter, maar ik ben de hele week vermoeid geweest na het intense weekend. Het opruimen van een werkplek is tegelijkertijd afbreken; scheppen en vernietigen als een Indiase godheid. Zonder het leeuwendeel van mijn collegas een vervreemdende bezigheid - zoals ik zei, een week van overgang en afsluiting. De vrijdaochtend restte er geen werk meer en ben ik gaan hardlopen. Hardlopen in Sylvanes, waar de wind je de adem afsnijdt bij beklimmingen zonder vaste voeting en afdalingen die je knieeen opeten - daar, op de laatste heuvel voor de terugtocht vloog een buizerd op, naast me, en vergezelde me voor een tiental meters. Ik klapwiekte, hij stampvoette, ik krijste, hij schreeuwde - Adieu, Sylvanes!
Goed, voor jullie denken dat mijn koppie volledig gediffuseerd is over de stratosfeer zal ik jullie dergelijke onzin besparen. Sylvanes is voorbij, en mijn hele ploeg is weg. In Castres blijven gelukkig Mario en Ela over, zij het in andere projecten dan ik. Samen met Mario ga ik de komende drie weken een internationaal jeugdwerkkamp doen met een groep van twaalf jongeren. Domi is namelijk op vakantie - en ik vermoed dat dit 'werkkamp' ook een vakantie voor ons gaat worden, zeker vergeleken met de tien-uursdagen die we in Sylvanes draaiden. Het zal zon honderd kilometer van Castres gaan plaatsvinden, in het dorpje Martrin. Uiteraard hoop ik jullie op de hoogte te kunnen houden, wens ik jullie een geweldige vakantie en veel zoenen voor iedereen (ook de mannen - dat leer je met Italiaanse collega's - zelfs op de mond, met de Sicilianen - maar ik dwaal af). Het spijt me dat ik niet de tijd heb op internet om jullie persoonlijk te mailen, maar houdt me aub op de hoogte van jullie belevenissen.