Moe maar voldaan

Zo, nu weer een echte update nadat ik vorige week op stage was. Daarvoor heb ik een week “gewoon” gewerkt in sylvanes- maar ik denk dat de sleur daar nooit zal toeslaan. Ik ben bijna van de steiger gevallen, maar toen ik aan een arm hing dacht ik: Nee, ik wil niet doodgaan terwijl ik malle babbe zing! (ik zing graag op de steiger).Verder is een andere vrijwilliger, Martin, een avond compleet dronken geworden en s nachts op de kerk geklommen – alwaar wij de volgende ochtend een lege fles Ricard vonden. Ook culinair viel er van alles te beleven; zo heb ik een mysterieus gerecht gegeten dat “gesier du canard” heet – Frans heeft de meest uitgebreide culinaire vocabulaire.
Enfin, vrijdags vertok ik naar mijn stage in de buurt van Vic la Gardiole, wat op zijn beurt in de buurt van Montpel ligt. Ik kon meerijden met een collega en werd in Vic opgepikt door een animateur van de stage naar een vakantiepark aan het strand waar we de rest van de week wouden doorbrengen. En ja, letterlijk aan het strand. Onze groep bestond uit elf vrijwilligers die allemaal, net als ik, in Frankrijk aan een project werken. Op de stage konden we (eventuele) problemen bespreken en (vooral) ervaringen uitwisselen. De groep was geweldig – de eerste nacht zijn we al de zee in gedoken, en ook de rest van de week heb ik te weinig geslapen. Dat wreekte zich enigszins in het drukken dagprogramma, met iedere ochtend taalles en s middags informatieverstrekking. Ondanks de vermoeidheid ben ik nog een keer gaan hardlopen over het strand –op blote voeten – en dat was een welhaast mystieke ervaring. Bovendien arriveerde er op maandag een groep van 20 Franse vrijwilligers die een voorbereidingsstage hadden en binnenkort een project in Europa zullen gaan doen (in Holland hadden we een halve dag voorbereiding in een muf kantoorpand…). Vooral binnen onze groep waren we al snel erg hecht, en ik heb een mooie lijst van plaatsen in Frankrijk om te gaan bezoeken er aan over gehouden.
Er was met de hele groep (ook de fransen) een interculturele avond waar wij ons eigen land presenteerden. Dit was voor Frankrijk, maar ook voor Italie en Spanje eenvoudig (beide drie vrijwilligers), maar ik was de enige vertegenwoordiger der Nederlanden. Gelukkig heb ik de nodige vaardigheden en heb ik een groep van 35 Europeanen (ook begeleiders) – let op! – “de vlieger” van Andre Hazes laten zingen. En nu jullie weer.
Laat me jullie tot slot Montpel aanraden; die stad heeft me werkelijk positief verrast (donderdag was excursie). Hoe dan ook, de week was geweldig, maar ook een emotionele achtbaan – je leert mensen snel goed kennen en vertrekt vervolgens in alle windstreken. Voor mij was er gelukkig een warme douche toen ik vrijdags terugkwam in Castres – daar waren alle andere vrijwilligers om mee te praten en lachen. Andere stagiaires zijn teruggekeerd naar een gehucht waar ze alleen wonen. Nogmaals, mijn project is makkelijk vergeleken met andere (en dat is niet erg).
Zaterdagavond vond ik Castres Rock in Tarn plaats, een finale van een lokale band competitie. Ieder evenement in Castres moet uiteraard benut worden, dus ik heb stevig gepogoed – hahaha, wat zijn die Fransen klein!!! Het was een afscheid van Tomasz, dus we hebben vervolgens in een Karaoke bar Knockin on Heavens Door geschreeuwd. Helaas hebben we Tomek ingeruild voor een nieuwe Pool, Slavomir, die ik eigenlijk niet mag. Hij is gek op een vervelende manier en kan zich zowel in Frans als Engels nauwelijks verstaanbaar maken, terwijl hij hier al eerder twee maanden heeft gezeten.
Tot slot uitleg bij de fotos:
-De eerste foto is onze groep op reis naar Monaco, in het eerste weekend. Onderweg kwamen we een strand tegen.
-Tweede is weer onze groep tijdens die trip.
-Derde is genomen tijdens het hardlopen in Sylvanes.
-Vierde is de beruchte kerk in het zachte ochtendlicht.
-Interieur van de kerk.
-Werk op het dak.
-Mario en ik, op de Pic de Nore.
-Stage, in de keuken met Laura (Spanje) en Nina (Oostenrijk).
-Stage, afscheid van Matteo (ja, er is gehuild).
-Onze groep in Carcasonne.